من بویِ دارچین میدهم

میدونین چیه آقای قاضی؟ ما هیچوقت مظلوم بودن و مظلوم نمایی کردن رو بلد نبودیم، ما هیچ وقت بلد نبودیم قصه‌ی حق به جانب دارنده تعریف بکنیم، ماهایی که عادت داشتیم همیشه بدهکار باشیم هیچوقت طلبکار بودن رو یاد نگرفتیم، هیچوقت یاد نگرفتیم تو هر نوشته یا داستانی که تعریف میکنیم یه گریز به خودمون بزنیم، ما بلد نبودیم تو هر نمایشنامه‌‌‌ای که مینویسیم سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد رو برای خودمون کنار بزاریم و آخر نمایشنامه رو به نفع خودمون تموم کنیم، ما هرچقدر هم که زور بزنیم تهش شاید بتونیم نامزد دریافت بهترین بازیگر"مکمل" نقش اول زن بشیم، ما از اوناشیم که زود عصبانی میشیم و زودم شعله عصبانیت مون خاموش میشه، از همونایی که کار اشتباهی بکنیم یا حرف آزاردهنده‌‌‌ای بزنیم زود میاییم عذرخواهی میکنیم، از همونایی که وجدانشون براشون در اولویته، از همونایی که اگه دیگران هم اونارو نکشن، عذاب وجدان درونشون میکشه، ما بلد نیستیم زاویه‌ی دیدمون رو یه جوری تنظیم کنیم که فقط خودمون رو ببینیم، ما بلد نیستیم خودمون رو قهرمان بشریت نشون بدیم، ما هرچقدرم منجی باشیم آخرش تو کوچه پس کوچه‌های شو کردن‌های قهرمان‌های قلابی گم میشیم، ما بلد نیستیم خودمون رو همون سوپراستاری معرفی کنیم که همیشه عکسمون تو بیلبورد‌های شهر باشه و تو جمع، دخترا واسه پوستر‌هامون سر و دست بشکونن، ما از اوناشیم که هیچوقت حق رو به خودمون نمیدیم و به طرف مقابل میگیم بله حق با توعه، هرچند هم که حق با اون نباشه، شایدم از اول اشتباهمون همینه، ما از اوناش نیستیم که خودمون رو آدم خوبه داستان نشون بدیم و طرف رو آدم بده، ما از اوناش نیستیم که اشتباه طرف رو صدبار بکوبیم تو روش و به خاطر یه اشتباه پسش بزنیم، ما پرونده‌ی هیچ کسو زودتر از موعد نبستیم، ما برای احساسات طرفمون ارزش قائل شدیم، ما برگشتیم، ما به آدما فرصت دادیم ولی اونا به ما ندادن، ما هیچوقت رفیق نیمه راه نبودیم، اونا خودشون مارو از زندگیشون خارج کردن، آخرشم حضار رو دور خودشون جمع کردن و قصه رو به نفع خودشون حکایت کردن ... اعتراض دارم آقای قاضی